Een Nederlandse gemeenteraad die oproept een einde aan een oorlog te maken. Hoe kwam u op het idee?
‘Ik worstelde ermee. Je ziet al die beelden binnenkomen en wilt dan van alles doen, maar je mogelijkheden zijn beperkt. Dan kun je blijven hangen in wat je niet kunt, of kijken wat wél mogelijk is. Aanvankelijk was het idee ook op te roepen tot een donatie aan Giro555, maar uiteindelijk ging het om het afgeven van een signaal dat democratie niet vanzelfsprekend is en ondanks haar tekortkomingen wel de beste vorm van staatsinrichting blijft. Ik heb een tekst opgesteld en die langs alle fracties gestuurd. Het zou mooi zijn als we de motie niet alleen met z’n allen overnamen, maar ook met z’n allen indienden. Omdat dit zo over alle politieke overtuigingen heen gaat. Iedereen was daarmee akkoord. Alle aanwezige raadsleden hebben persoonlijk ondertekend.’

Sommigen zullen het zien als symboolpolitiek.
‘Het roept inderdaad het beeld op van de muis die tegen de olifant zegt: “Wat stampen we hard hè?” Misschien speelde bij mij ook wel het gevoel mee van onbeholpenheid, angst, zorg. Ik heb het ook bewust een motie van zorg en verontwaardiging genoemd, met een motie van afkeuring zouden we een te grote broek aantrekken. Soms moet je gewoon je gevoel volgen en een moreel statement maken. Ik heb vroeger theologie gestudeerd, dat maakt me daar misschien wat gevoeliger voor. De motie is ook naar andere gemeenten gestuurd, maar hoe daar verder mee wordt omgegaan, weet ik niet. Het is aan anderen om daar op een eigen manier invulling aan te geven.’ 

Hoe nu verder? Bent u bijvoorbeeld bereid om straks via VNG International mensen beschikbaar te stellen om te helpen bij de wederopbouw van gemeentelijke voorzieningen in Oekraïne?
‘Als je ja zegt tegen deze motie, dan is het vanzelfsprekend dat je, als er een vraag komt die je op een reële manier kunt invullen, daar positief op reageert. Of het ook kan, als kleine gemeente, hangt af van de concrete hulpvraag. Maar het blijft nu ook al niet bij woorden. De gemeente werkt voluit mee aan de opvang van vluchtelingen, ook al in eerdere situaties. We doen dat nu samen met inwoners en vooral een kloostergemeenschap. Ik weet dat gemeenten bijvoorbeeld bij natuurrampen een donatie doen van een euro per inwoner. Dat is hier nog niet aan de orde geweest, maar ik ben bang dat er nog genoeg momenten komen om nog een keer iets te doen om het leed in Oekraïne te verzachten.’