In het kader van Internationale Vrouwendag heeft deze editie van VNG Magazine een speciaal karakter: voor dit nummer zijn alleen vrouwelijke bestuurders geïnterviewd. Vandaar dat dit voorwoord, normaal gesproken de plek van algemeen directeur Leonard Geluk, aan een vrouwelijke directeur is afgestaan. Ik ben sinds vier jaar directeur bij de VNG en verantwoordelijke voor het sociaal domein. Ook het thema inclusie hoort bij mijn portefeuille.

Dat we op 8 maart aandacht besteden aan het belang en de positie van vrouwen wereldwijd, is wat mij betreft nog steeds een goede zaak. Hoewel vrouwen in Nederland hun achterstandspositie inlopen en steeds beter vertegenwoordigd zijn in topposities in het bedrijfsleven en in het publieke domein, is de ongelijkheid nog te groot.
Bij de overheid en binnen het openbaar bestuur waren vrouwen lange tijd in de minderheid. Toen ik zo’n twintig jaar geleden bij het ministerie van Financiën werkte, zat ik vaak als enige vrouw in overleggen met alleen maar mannen in krijtstreeppakken. Dat beeld is de laatste jaren echt veranderd. Je ziet het terug in de bestuurdersfuncties en in de ambtelijke top bij de gemeenten. En er zijn steeds meer vrouwelijke burgemeesters.
Maar het gaat niet vanzelf. Daarom blijft het van belang dat we bewuste keuzes maken bij de invulling van posities en samenstelling van teams en dat we alle inspanning verrichten om vrouwen aan boord te krijgen. Het is onzin als er wordt gezegd dat ze er niet zijn; je moet gewoon beter en anders zoeken. Uit onderzoeken blijkt keer op keer dat een goed, divers samengesteld team veel beter functioneert.

Je moet gewoon beter en anders zoeken

Diversiteit en inclusie gaan niet alleen over de man-vrouwverhoudingen. Het gaat er ook om dat je als lokale overheid kunt omgaan met verscheidenheid op het gebied van etniciteit, gender in brede zin en inwoners met beperkingen. Het uitgangspunt van inclusiviteit is dat iedereen gelijke kansen krijgt om mee te doen in de samenleving.
Door de coronacrisis zien we dat de uitvoering van dit beleid nog verder onder druk komt te staan. Veel inwoners zullen hun bestaanszekerheid verliezen. De kansenongelijkheid neemt eerder toe dan af. Gelukkig zien we dat het kabinet met financiële ondersteuningsprogramma’s komt en investeert in programma’s voor arbeidsmarkt, gezondheid, cultuur en onderwijs.
Gemeenten spelen bij die programma’s een wezenlijke rol, maar moeten daar wel toe in staat worden gesteld. Alleen met voldoende middelen en de juiste randvoorwaarden kunnen wij bijdragen aan een inclusieve samenleving, met gelijke kansen voor iedereen.