Waar help je kinderen van gedupeerde ouders nu écht mee? Dat vroegen de casemanagers van wijkteam Zaanstad zich af toen de eerste kinderen zich bij hen aanmeldden. Het bleek dat het juist niet alleen om die laptop of een rijbewijs ging, maar om een steuntje in de rug bij het volgen van een opleiding: op weg naar hun eigen nieuwe start. In gesprek met Monique Stam van het wijkteam Zaanstad.

Bij het uitvoeren van de kindregeling in gemeente Zaanstad meldde zich al snel een gedupeerde ouder bij het wijkteam. “We proberen het altijd laagdrempelig te houden, en informeel. Bij het eerste huisbezoek heb ik daarom bijvoorbeeld met hen meegegeten. Tijdens dat eten kwam er al veel emotie tevoorschijn”, vertelt Monique. Het werd duidelijk dat de twee oudste dochters de zorgen en gevolgen van het gedupeerd zijn heel bewust hebben meegemaakt. Dat had jaren later ook gevolgen voor hun opleiding. “Een van de dochters kreeg een bindend negatief studieadvies”, legt Monique uit. Dat wakkerde de vechtlust van Monique aan om de kinderen uit dit gezin verder te helpen.

Brief

“Ik wilde eerst wat meer achtergrondinformatie en vroeg de dochter hoe het kwam dat ze dat negatieve advies kreeg. Ze vertelde dat ze naast haar studie ook nog een baan voor 24 uur per week had.” Het bleek dat ze anders de huur van de haar toegewezen jongerenwoning niet kon betalen. Door de ervaringen van haar moeder met toeslagen, durfde de dochter geen huurtoeslag meer aan te vragen. Uit angst om óók achteraf beschuldigd te worden van fraude. 

Monique besloot de onderwijsinstelling aan te schrijven. “Ik heb daarin gewoon beschreven hoe het leven van deze jonge vrouw is gelopen, en hoe ze keihard werkt om haar hoofd boven water te houden. Dat ze alle colleges had gevolgd, maar twee lastige vakken door tijdgebrek niet had gehaald.” De opleidingscommissie reageerde dat ze het verzoek voor de heroverweging van het negatieve advies via de Studentenadvocaat moest indienen.

Andere gemeente

De Studentenadvocaat nam de brief van Monique nagenoeg letterlijk over en uit de hoorzitting bleek dat de dochter in ieder geval tijdelijk haar opleiding mocht vervolgen. Een paar weken later kwam de beschikking dat het negatieve studieadvies werd ingetrokken en dat ze gewoon haar studie mocht voortzetten. De blijdschap hierover was van korte duur. “Inmiddels bleek dat ik de dochter niet verder mocht helpen omdat ze was verhuisd naar een andere gemeente.” Monique kon haar vanuit gemeente Zaanstad niet helpen aan de benodigde opleidingsmaterialen. “Ik heb toen contact gezocht met het buurtteam in haar nieuwe woonplaats, en daar hebben ze haar verder geholpen.” Het bracht Monique meer dan alleen de zekerheid dat haar cliënt werd geholpen. “Het is sowieso mooi om te sparren over casussen met collega’s van andere gemeenten.”

Onzekerheid

Zo gemakkelijk als Monique het nu vertelt, is het echter zeker niet gegaan. “Je loopt altijd tegen zaken aan waardoor het onzeker is of je bereikt wat je zou willen. In deze casus konden we het bezwaarschrift alleen indienen via de Studentenadvocaat. Het was eerst onzeker of we de kosten daarvan konden vergoeden. Ik heb toen gezegd: we vinden er wel wat op, desnoods vanuit de bijzondere bijstand.” Monique heeft geleerd dat je vooral altijd moet doen wat je zegt. “Dat betekent dat er altijd een oplossing moet komen.”

Samenwerking

Monique gelooft ook heilig in de samenwerking met andere partijen. “Ik had een ondersteuningsplan gemaakt voor een ouder. In de uitvoering daarvan bleek dat er een betaling nodig was voor de aankoop van een apparaat via een betaallink. Door onze goede samenwerking met het IPW konden zij het geldbedrag voorschieten.”  Ze werkt graag aan dit soort zaken. “Het zijn de casussen waarin je het leven van die persoon écht kunt verbeteren. Dat betekent voor mij dat de brede ondersteuning geslaagd is, dat je iemand op weg helpt naar een nieuwe toekomst.”