Vanwaar deze oproep?
‘Er bestaat een toenemende behoefte aan sociale omgang en contact met elkaar, gelovig of niet. Een lid van kerkcentrum De Ark liet zich inspireren door het feit dat je in het buitenland altijd een kerk kunt binnenlopen. Daar heerst rust, je kunt er een kaars branden, tot jezelf komen of mediteren. De kerk is een plek waar mensen elkaar ontmoeten. Dan is het raar dat onze kerk dicht is, bedacht hij zich. Sinds kort kunnen inwoners alle dagen De Ark binnenlopen in de ochtend en avond dankzij vijftig vrijwilligers. Als burgemeester werd me gevraagd het openingswoord te houden. Ik vind het een ongelofelijk mooi initiatief. Er zijn veel eenzame mensen die weinig tot geen contact hebben. Die kunnen in Dronten nu de kerk inlopen voor een kopje koffie en een gesprek. Vandaar mijn oproep aan alle kerken in Nederland om hun deuren open te gooien.’

Kunnen die vrijwilligers mensen in nood wel de juiste hulp bieden?
‘Dit initiatief is primair niet bedoeld voor mensen in nood of die suïcidaal zijn. Het gaat erom dat inwoners de weg naar de kerk vinden voor een moment van aanspraak en contact dat ze anders missen. De vrijwilligers die daar zitten, hoeven niet opgeleid te zijn. Ze zijn mens, dat is opleiding genoeg. Ik kan me dan ook voorstellen dat iemand die het echt even niet ziet zitten, eveneens een goed gesprek in de kerk heeft.’

Kun je, gezien de scheiding tussen kerk en staat, de geloofsgemeenschap wel als maatschappelijke partner aan je binden?
‘Natuurlijk wel. Kerken zijn al heel lang maatschappelijke partners van de overheid, net als bijvoorbeeld sportverenigingen. Ze hebben een belangrijke taak. Dit heeft niets met religie te maken, maar met menselijk contact. Je hoeft niet naar de kerk te gaan alleen omdat je gelooft. Je gaat daarheen omdat je mens bent. Door de ontkerkelijking en steeds meer geïndividualiseerde samenleving krijgt de kerk een andere rol. Ik kom veel bij inwoners op bezoek die hun zestigjarig huwelijk vieren. Dan stel ik ook altijd de vraag of ze nog naar de kerk gaan. Velen zeggen ja. Het gaat dan niet alleen om het woord, maar ook om het samenzijn daarna, met een kopje koffie. Soms geven inwoners aan dat het vanwege hun gesteldheid moeilijk wordt naar de kerk te gaan. Ik heb het kerkbestuur dat voorgelegd met de vraag of die mensen niet opgehaald kunnen worden. Daar wordt nu over nagedacht. Fantastisch vind ik dat. Het gaat er uiteindelijk in onze samenleving om dat mensen elkaar weten te vinden en samenzijn. Ook kerken zijn van die verbinding en sociale cohesie, net als burgemeesters overigens.’