Opgraven / herbegraven / ruimen van graven
-
In artikel 31 van de Wet op de lijkbezorging wordt beschreven onder welke voorwaarden een graf mag worden geruimd. Het ruimen van een graf geschiedt op last van de houder van de begraafplaats, waarbij rekening wordt gehouden met een termijn van tien jaar (de grafrust) nadat in het graf voor het laatst een lijk is geplaatst. Indien het een particulier graf betreft, is toestemming van de rechthebbende noodzakelijk. De verplichting om de VROM-inspectie van het voornemen om het graf te ruimen op de hoogte te stellen is komen te vervallen. Voordat wordt overgegaan tot ruiming dient een termijn in acht te worden genomen, afhankelijk van datgene wat hierover in de beheersverordening begraafplaatsen is opgenomen. In de Model-beheersverordening begraafplaatsen van de VNG wordt in art. 24 bepaald dat het voornemen tot ruiming ten minste een jaar voordat het graf geruimd zal worden aan de nabestaanden bekend gemaakt moet worden. Wanneer het een algemeen graf betreft moeten, volgens artikel 27a van de Wet op de lijkbezorging, de nabestaanden ten minste zes maanden en maximaal een jaar voor het verstrijken van de uitgiftetermijn van het graf schriftelijk daarvan op de hoogte worden gesteld. Hierbij kan dan gelijktijdig de mededeling worden gedaan dat t.z.t. de grafbedekking zal worden verwijderd en het graf zal worden geruimd. Wanneer het een particulier graf betreft moet de rechthebbende, volgens artikel 28 van de Wet op de lijkbezorging, minstens een jaar voor het verstrijken van de termijn van het recht op het graf op de hoogte worden gesteld van dit feit, en van de mogelijkheid verlenging van het recht te vragen. Er kan dan gelijktijdig de mededeling worden gedaan dat, wanneer niet om verlenging wordt verzocht, t.z.t. de grafbedekking zal worden verwijderd en het graf zal worden geruimd.
-
In artikel 29 van de Wet op de lijkbezorging is bepaald dat de burgemeester toestemming kan geven een lijk op te laten graven. Deze toestemming zal enkel worden verleend als ook duidelijk is wat er met het lijk gebeurt. Opgraving geschiedt immers met het oogmerk het lijk elders opnieuw te begraven of te laten cremeren. In artikel 31 van de Wet op de lijkbezorging staat dat graven na verloop van tien jaar nadat er voor het laatst iemand is begraven, onder bepaalde voorwaarden geruimd mogen worden. De periode van tien jaar wordt de grafrusttermijn genoemd. Het oogmerk van ruimen is niet, zoals bij opgraven wel het geval is, dat de resten herbegraven worden. De bedoeling is dat er grafruimte vrijkomt voor nieuwe begraving. Normaliter is hiervoor geen toestemming van de burgemeester nodig. Uiteraard worden de geruimde resten wel weer ter aarde besteld (bijvoorbeeld in een verzamelgraf) of - op verzoek van de nabestaanden - gecremeerd. Het verschil tussen opgraven en ruimen lijkt duidelijk, maar toch is er af en toe verwarring. Vaak wordt gedacht dat het ‘opgravingartikel 29’ enkel geldt voor lijken die minder dan tien jaar in het graf hebben gelegen. Na die tijd zou geen toestemming van de burgemeester meer nodig zijn en zou het regime van artikel 31 gelden. Dat is niet juist. Als een stoffelijk overschot uit het graf gehaald wordt met het doel herbegraven of gecremeerd te worden, is er altijd sprake van opgraving en is toestemming van de burgemeester nodig. Ook al gaat het om een stoffelijk overschot dat er al honderd jaar ligt. Nabestaanden hebben geen récht op opgraving of ruiming. Nabestaanden die verlangen dat een graf geruimd wordt, ontberen een wettelijke grondslag. Het is aan de houder van de begraafplaats om te beslissen over ruiming. Als een graf vol is, vragen nabestaanden vaak om het graf te ruimen teneinde er nieuwe bijzettingen in te kunnen laten plaatsvinden. Het graf kan dan worden ‘geschud’. ‘Schudden’ is in feite een vorm van ruimen van een graf, waarbij de verzamelde resten dieper onder hetzelfde graf ter aarde worden besteld. Die resten tellen dan niet meer als een bijzetting. Zo is er in het graf ruimte gemaakt voor nieuwe begravingen.
Opstapplaatsen
-
Een van de mogelijkheden om het vervoer efficiënter en daardoor goedkoper te organiseren, is het instellen van centrale opstapplaatsen. Van daar worden de leerlingen met de taxi of bus vervoerd. De leerlingen worden dus niet thuis voor de deur opgehaald, maar zij dienen zich, al dan niet onder begeleiding van de ouders, te begeven naar de door de gemeente aangewezen opstapplaats.
Reistijd naar opstapplaats: De Raad van State deed al op 26 februari 1992 (nr. R03.89.0419/83-107) een uitspraak over opstapplaatsen. Voor de reis te voet van huis naar de opstapplaats werd dertig minuten nog redelijk gevonden.
Veiligheid en begeleiding: Wanneer het college kiest voor het aanwijzen van opstapplaatsen kan men denken aan bestaande halteplaatsen binnen een loopafstand van dertig minuten. Daarbij is beschutting van de halteplaats tegen weer en wind natuurlijk van belang. Het feit alleen dat de opstapplaats aan een drukke verkeersweg ligt en dus niet veilig genoeg zou zijn voor een leerling, is niet voldoende om af te zien van het aanwijzen van opstapplaatsen. Van ouders mag in dergelijke gevallen worden verwacht dat zij hun kinderen begeleiden tot ten minste het moment dat hun kinderen in het voertuig stappen. Zie de uitspraak van de Raad van State van 24 augustus 1992, nr. R03.90.1504/83-105.
Afstand en totale reistijd: Wanneer een verzoek om een tegemoetkoming van de vervoerkosten wordt ingediend, geldt de afstand tussen de woning en de school; het instellen van opstapplaatsen verandert daar niets aan. Voor het berekenen van de totale reistijd telt de tijd die gemoeid is met het bereiken van de opstapplaats mee.
Ouderbijdrage
-
Gemeenten zijn vrij in het bepalen van de hoogte van de ouderbijdrage. De VNG stelt wel ieder jaar een adviestabel op voor de ouderbijdrage van peuterwerk.
Het laagste tarief van de tabel is gelijk aan het bedrag dat ouders die in aanmerking komen voor de hoogste kinderopvangtoelage, voor kinderopvang betalen.
Meer informatie
Zie voor de meest recente adviestabel ouderbijdragen peuterwerk
Oudercommissie
-
Alle peuterspeelzalen zijn verplicht een oudercommissie in te stellen. Voor de gesubsidieerde peuterspeelzalen (vanuit de Wet Maatschappelijk Ondersteuning) is dit feitelijk al geregeld in de Wet Cliëntenrecht. In deze wet wordt voor alle organisaties gesproken van een cliëntenraad.
Omdat niet-gesubsidieerde peuterspeelzalen niet onder deze wet vallen is voor deze peuterspeelzalen een verplichting in de Wet kinderopvang en kwaliteit peuterspeelzalen opgenomen. Thans ligt er een voorstel tot wijziging van de Wet Cliëntenrecht in de Tweede Kamer, waarin is ge kozen voor het opnemen van de verplichting voor alle peuterspeelzalen in de Wet kinderopvang etc.
Overdragen en wijzigen vergunning
-
Artikel 2.31 lid 1 onder e en 2.31 lid 2 onder d Wabo geeft de mogelijkheid aan het bevoegd gezag om de voorschriften van een omgevingsvergunning te wijzigen voor zover dat bij de betrokken verordening is bepaald. Dit geeft de gemeente in principe de mogelijkheid om wijzigingsvoorwaarden met betrekking tot een omgevingsvergunning voor het bouwen of slopen op te nemen in de bouwverordening.
Dergelijke bepalingen hebben vooral zin wanneer er sprake is van een doorlopende activiteit, bijvoorbeeld bij een exploitatievergunning. Bij bouwen en slopen gaat het om toestemmingen die expireren nadat de activiteit is voltooid. Het wijzigen van de voorwaarde is daarbij minder noodzakelijk. Wij hebben er daarom voor gekozen om dergelijke voorwaarden vooralsnog niet op te nemen in de modelbouwverordening.
Als er sprake is van gewijzigde omstandigheden, dan zou de gemeente de vergunning (na het horen van de eigenaar) kunnen intrekken. De nieuwe eigenaar dient dan een nieuwe vergunning aan te vragen.
Het intrekken van een omgevingsvergunning (bouwen, slopen) staat in art. 2.33 Wabo.
Krachtens artikel 2.33, tweede lid, onder g, van de Wabo blijft het toetsingskader in de verordening staan. -
Artikel 2.25, tweede lid van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) bevat een regeling voor de wijziging van de tenaamstelling van vergunningen. De omgevingsvergunning is overdraagbaar. Dit is een administratieve handeling, er vindt dan geen nieuwe toetsing plaats.
Overeenkomsten
-
Er zijn twee benaderingen in de literatuur:
- Ervan uitgaande dat de overeenkomst tot stand komt op het moment dat er tussen partijen wilsovereenstemming bestaat – dit is het moment waarop de instemming van het college met het aanbod van de wederpartij, de wederpartij heeft bereikt (of andersom) – vormt ondertekening van de overeenkomst geen vereiste voor totstandkoming van de overeenkomst. Zonder ondertekening door de burgemeester (of een door hem tot ondertekening gemachtigde) kan de overeenkomst dus geldig zijn. Uiteraard kan ondertekening wel tot bewijs dienen dat de overeenkomst is aangegaan.
- Als ervan uit wordt gegaan dat de privaatrechtelijke rechtshandeling voor het tot stand komen van de overeenkomst bestaat uit het ondertekenen door de burgemeester, is er zonder ondertekening nog geen sprake van een geldige overeenkomst. Dit betekent echter niet dat de gemeente zomaar van de overeenkomst kan afzien. Met name het vertrouwensbeginsel en de redelijkheid en billijkheid kunnen in dat geval ervoor zorgen dat de gemeente schadevergoeding moet betalen.
-
Dit is geregeld in het BW en in de Awb:
- Artikel 3:14 BW bepaalt dat een bevoegdheid die iemand volgens het burgerlijk recht heeft, niet mag worden uitgeoefend in strijd met geschreven en ongeschreven regels van publiekrecht.
- In artikel 3:1 lid 2 Awb staat dan weer dat de in hoofdstuk 3 van de Awb opgenomen algemene beginselen van behoorlijk bestuur ook gelden voor andere handelingen van bestuursorganen dan besluiten. Hiermee worden dus ook privaatrechtelijke rechtshandelingen bedoeld.
-
Bij de term convenant wordt dikwijls gedacht aan minder zware rechten en verplichtingen dan bij de term overeenkomst. In hoeverre een convenant rechtens afdwingbaar is, hangt echter niet af van de benaming ‘convenant’ maar van de inhoud ervan. Zijn afspraken in een convenant als concreet resultaat geformuleerd dan is er toch sprake van een afdwingbare verplichting. Verder spelen de bedoeling van partijen, de over en weer gewekte verwachtingen en de omstandigheden van het geval een rol bij het bepalen van de afdwingbaarheid van de afspraken.
-
Bij een resultaatsverplichting moet een partij een bepaald concreet resultaat daadwerkelijk leveren. Bij een inspanningsverplichting moet een partij doen wat in zijn vermogen ligt om een bepaald resultaat te bereiken. Hij verplicht zich om zich in te spannen voor het resultaat; niet tot het resultaat zelf. Bij een resultaatsverplichting is dus makkelijker aan te tonen of is voldaan aan de verplichting,
-
Het college is op grond van artikel 160 lid 1 onder d Gemeentewet bevoegd te besluiten tot het aangaan van een privaatrechtelijke rechtshandeling, de overeenkomst waaronder de daarbij te stellen algemene voorwaarden. Via de mogelijkheid van de raad om wensen en bedenkingen te formuleren over het handelen van het college (zie verder de Raadgever Overeenkomsten) kan de raad wel zijn invloed doen gelden op het beleid dat ten grondslag ligt aan de inhoud van de algemene voorwaarden.