VNG Magazine nummer 7, 19 april 2019
Duizend beelden overvallen me. Tijdens een werkbezoek met onze directie aan Zaanstad rijden we langs het huis waar ik woonde vanaf mijn zesde jaar, totdat ik ging studeren in Amsterdam. De jaren zestig. Poelenburg was een gloednieuwe wijk. Overal zand en nauwelijks groen. Het eerste koophuis van mijn ouders. Ik weet nog precies dat ze er 16.000 gulden voor moesten betalen. Een schoenendoos in een rijtje, met een postzegel als tuin en een loggiaachterom. Het lijkt veel kleiner als we erlangs rijden en de basisschool is veel dichterbij dan ik me herinner. Mijn ouders waren achter in de twintig, realiseer ik me. Zo jong en zo vol verwachting over wat het leven hen brengen zou. Een Crooswijkse jongen en een meisje uit Amsterdam-Noord in hun eerste koophuis.
Dat was Poelenburg toen. Nu is het een wijk waar van alles aan de hand is. Poelenburg kwam een paar jaar geleden in het nieuws door de ‘treitervlogger’. Heel Nederland zag beelden van een winkelcentrum waar jongeren de buurt onveilig maakten en zelfs de politie belaagden. In Poelenburg is het gemiddeld inkomen 17.000 euro per jaar. Bijna driekwart van de inwoners heeft een migratie-achtergrond en van hen is bijna de helft van Turkse komaf. Een Syrische moeder vertelt dat ze zich zorgen maakt omdat haar kind geen Nederlands kan spreken in de wijk.
Ze geeft helder aan dat de overheid de wijk jarenlang in de steek heeft gelaten
Ik zie nu pas dat de wijk eigenlijk heel geïsoleerd ligt. Zou het daarom zijn dat zich een heel eigen samenleving heeft ontwikkeld in Poelenburg? We worden rondgeleid door een jonge vrouw die in alles vastberadenheid uitstraalt. Ze geeft kraakhelder aan dat in Poelenburg dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. Maar ze geeft net zo helder aan dat de overheid Poelenburg jarenlang in de steek heeft gelaten. ‘Maar dit keer gaan we het volhouden’, zegt ze met vuur in haar ogen. ‘Dit keer hebben we een actieplan waaraan iedereen zich voor twintig jaar heeft gecommitteerd. We gaan van straat tot straat en van deur tot deur. We zijn streng op wat niet mag en net zo streng op de ambitie om mensen weer perspectief te bieden: werk en onderwijs.’ Burgemeester Jan Hamming en zijn wethouders hebben zich onder andere laten inspireren door de werkwijze in het Nationaal Programma Rotterdam Zuid, waar de problematiek deels vergelijkbaar is.
Ik zie de foto van mijn ouders voor me waarop ze vol trots met hun twee kinderen poseerden in de voortuin, de derde op komst. Ik hoop dat de kinderen die nu in Poelenburg worden geboren later met dezelfde trots en hetzelfde verwachtingsvolle perspectief naar hun toekomst kunnen kijken.
Jantine Kriens is Algemeen directeur van de VNG: jantine.kriens@vng.nl, @kriens